Bir Çalının Arkasında

Gümüşten bir şamdan

Yedi hüzme sızıyor orada

Yolla ilgisiz odada

Altı gün kalıp mı terk ettin burayı?

gittin kısmın kaldı dünyada, ışık hiç sönmedi yazdı.

bir af mektubuydu bariz, öldürüp mü aldın yanına?

Bir nüsha sahih,

rivayet değil.

O odada eğilmeyen sarih

Adı azazil

yeni adını duymadım, sözleştiğinizden bu yana

bir inattı onunki (aslında kibir)

çıktın gittin, onu niye bıraktın bana?

Ellerimle öldürsem

O benim olur benden içeri

Yer kalır mı ki sana?

onun yurdu belli, ben yolun kenarında

odayı izliyorum, şahidim bunlara.

Kalem vardı,

şamdanın yanında

Bir de kan gördüm,

mürekkep adında.

o nüshayı kanımla yazacaksan benim midir o senin mi?

ben sendensem eğer sana söz verdiysem

bırak bu nüshayı bana, bırak ki göstereyim

kanımın son damlasını ahdim için yazacağımı

senin savaşını verirken çünkü savaş ancak senin adına veriliyorsa

bildiklerine şahit olayım izin ver bana.

ama hepsine değil

Çünkü ben bir çocuğum ve gün kararmakta.

şimdi ne güzeldir ırmakların çağıltısından yansıyan o kızıllık

ve uğultusu kuşların

duyuyorum,

                   duyuyorum

                              duyuyo…

                                           duyu…

                                                     du…

bir sonlu uyku sonsuz uyanışı çağırmakta.

                                         Usül  

Bu hususun hulasa edilişi elbet ki düzyazıyla yapılabilirdi. Bunu tercih etmeme sebebim benim şiir anlayışımla alakalıdır. Şiirin önceliği ritimdir, bir akışın varlığı ve devamlılığı söz konusu olmalıdır. Sırf bu sayede ritmi bilerek bozarak insanları o dizeleri okurken rahatsız edebilir ve ne diyor bu dizede demelerini sağlayarak onları şiirin dünyasından kendi dünyalarına döndürebilirsiniz. Bununla beraber şiirin okuma süresinin kısalığını ve toplumun ufak bir kesimine hitap ettiğini düşünürsek şiirin önceliği akıl olamaz. Şiir bir rivayettir ve hakikate dönüşmesi kalpte açtığı derinlikle alakalıdır. Lakin bu hakikatin kavranması sadece empatiyle ve eşsiz kelimelerin ahengiyle olacak şey değildir, bu yüzden şiir anlamlı ve akla hitap ediyor da olmak zorundadır. Kendi içinde tutarsız bir şiir pek tabi şairin içindeki belirsizliği ve çelişkiyi sembolize ediyor olabilir. Farkında olmadan ve cahilce yazılmış da olabilir. Bu iki olasılığın arasındaki uçurumun aşikar olduğunu düşünüyorum. Aynı zamanda kaybolmuş birinin dediklerinden çok o kişinin kayboluşundan zevk alınacağının da farkındayım. Bu yüzden şiir kendini tekrar etse de aşamalı bir şekilde ilerlese de tutarlılık şairin şiirinin dinlenmesinde ikinci büyük etkendir. Şiir en başta ahengiyle ve ritmiyle okuru etkilemelidir. Sadece ritim ve ahengi yakalasa bile büyük bir şiir olabileceğinin farkındayım. Ama benim arayışım bu kadarıyla kalmıyor. Şiir ilk okumada ikinci kez kelimelere takılarak okuma isteğini uyandırmalı. Ama öncelik uyandırdığı hisler olduğundan ve hisleri zaten benzetmeyle ve çeşitli sentezlerle anlatmaya çalıştığımızdan bu benzetmeleri de ancak başka benzetmelerle açıklayabiliriz. Düzyazı şiirin efsununu ve sadece hislere yöneldiği kısmı söküp alıyor. (Bazen söküp alması da gerekiyor.)

“Bu yüzden şiiri açıklayan tek şey başka bir şiirdir.

bir çalının arkasında yahut yanında şiirini açıklamak için yazılmış başka bir şiir.

Gemilerden birinde

Ezilmemiş kibirden

ölümsüz atlar için kırbaçlar yapılırmış.

Lakin bir pürüz

Ufacık bir ateşi,

bir hatayı doğurmuş

Ölümlü atlar

Ölümsüz atlar kadar

                                kırbaçlanınca

Çatlayana kadar öldükleri de anlaşılmaz olmuş.

Ölü atlar

Ölümlü atlardan hızlı

Ölümsüz atlardan

                         Kırbaç payı yavaşmış.

Sonra ateşi

Ateşten sonrasında

kullanmak için

              Bir ahdin sonunu beklemek gerekmiş.

bir atın yelesi

Kirli küçük kesesi

Onun ölümünü geciktirmezmiş hiç bir zaman

Atın birisi

Kesilmeden kellesi

Kırbaçlardan kendine kaçmış çatlamadan.

Gemide bir isyankar

Onun yanında da başka bir onlar

                                                    Nalsızlar,

                                                           Adsızlar,

                                                                 Asiler.

Gemide bir savaş

Kırbaç yok

Atlar ölmeyecek kadar yavaş.

                                                   Ve ihanet

Ilk hayata

Ikincisi için

Yaşamak özgür olmak değil özgür kalabilmek/olabilmek savaşıdır.

Tekrar ölüm

Çünkü çatlar atlar

Savaşın bittiğini göremeden

                                           Zaman kime müsaade etmiş kurtulmak için kendinden?

Bir çalının arkasında şiirinin açıklaması için yazılmış başka bir şiiri açıklamak için yazılmış başka bir şiir

Bir rüya

Gözlerinden ayrı,

Kemiklerinden sıyrılmış

Dokuz canından birincisini

Onsekiz yılından birisini

Götürmüş yanında

Bir rüya

Hepsi eksik

Ama fazla bir kaçında

Bir hayatın sonunda bu hayatın başında

Kimi kurtarırsan kurtar sana inanmayacaklar.

Bir rüya

Bu rüyaların içinde.

Dışındakiler günün birinde

Içinde olamayacaklarsa,

Neden bu rüyaların içinden

Seçmek isteyecekmişim?

Bir rüya

Şunların da içinde olmalı

Şunlar da kabus olacaksa

Uykuyu uyandırmak

Şu rüyalarda

Neden

Neden uyandırmayacakmışım?

Bir rüya

Uyanmak için olmalı

Uyanmak beni kölelikten kurtaracaksa

neden uyanmayacakmışım?

Çünkü rüya ne bunların içinde

Ne şunların dışında

Rüya orada

Onun

Onun erişilmez sanılan yanında

                                                                                                                       Laz